Op mijn veertigste hebben de dokters mij gezegd dat ik geen kinderen meer zou krijgen.
Ik kon mijn levensdroom niet waarmaken en het was een ware teleurstelling.
Nochtans heb ik het ook snel ervaren als een grote opluchting.
Ik had al zovele jaren alles rond die kinderwens gefocust. Het was zo’n zware last die ik meedroeg en het bezorgde mij zoveel verdriet!
En nu mocht ik die loslaten …
Maar ja, wat dan? Wat moest ik met die leegte Ik wou zo snel mogelijk een nieuw doel in mijn leven vinden.
Een andere oude droom is dan stilaan terug naar boven gekomen: werken met mensen en hun persoonlijke ontwikkeling, hun dromen, hun weg.
Deze droom is ontstaan op mijn 12de. Bij de voorbereiding voor het vormsel heb ik 2 fantastische vrouwen ontmoet:
– Soeur Jacqueline, een zuster die in Afrika werkte met kansarme kinderen. Ze was echt geboeid door haar werk en was er zeer enthousiast over; ze ademde het echt uit.
– Mevrouw Sluyts, een vrouw die haar hele leven had toegewijd aan gehandicapten: ze waren haar kinderen, haar familie, haar leven.
Beiden beleefden ze hun passie: zorgen voor het welzijn van de minderbedeelde, met bezieling. Het was hun Missie.
Rond mijn 16e ben ik ook erg geraakt geweest door het boek “Pause-Café” van Georges Coulonges (er is ook een film van gemaakt met Véronique Janot).
Het gaat over een sociaal assistente die in een professionele school werkt voor de psychologische begeleiding en steun van de adolescenten.
Dat was wat ik in mijn leven wou doen: in een school een bureau hebben waar de jongeren mochten langskomen om hun verhaal kwijt te geraken.
Door vele omstandigheden heb ik die droom losgelaten rond mijn 20ste.
Elie, kind met wie ik in Libanon heb gewerkt
Ik heb toen het menselijke niet volledig losgelaten. Ik ben kine gaan studeren en na mijn studies ben ik een jaar in Libanon gaan werken.
Terug in België gekomen heb ik het moeilijk gehad: ik wou een gezin stichten en ben me dan beginnen focussen op mijn kinderwens…. tot op mijn veertigste.
Dan is die oude droom weer in mij vorm beginnen nemen, aangepast aan mijn leven en ervaring.
Ik wou opnieuw de mens, de persoon, centraal zetten. Kortom mijn passie terugvinden en mijn buikgevoel en creativiteit weer een plaats geven.
De eerste stap was om zelfstandige te worden. Het secretariaatswerk dat ik nu al 15 jaar deed wou ik liever als freelance uitvoeren. Dit was in feite de eerste stap om mijn leven zélf in handen te nemen en het gaf me de ruimte en de tijd voor het vervolg. Ik wou coach worden!
En toen zijn er vele deuren opengegaan.
Op mijn pad kwam ik meer en meer coaches tegen en zo heb ik een fantastische coaching school gevonden (B@O-group) waar ik me voelde thuiskomen na een lange reis. Ik heb de opleiding gevolgd en heb er ook veel steun gekregen en toffe vrienden ontmoet. Ik ben ook in contact gekomen met familieopstellingen en heb de rijkdom van onze intuïtie ontdekt.
Het is niet altijd even gemakkelijk geweest en er zijn drastische veranderingen gebeurd in mijn leven. Het heeft me vooral ook veel vreugde en boeiende momenten bijgebracht. Het heeft me zoveel zelfkennis en -waardering gegeven! Het leven is een boeiende weg!
Ik heb mijn passie teruggevonden en dat wil ik ook graag aan jou doorgeven!
